Çocuk büyüdükçe iş yükü azalıyor belki ama ona karşı olan sorumluluklarımız daha bir artıyor sanki. Onu beslemek, temizlemek, oyunlarına dahil olmak yetmiyor. En iyi şekişde yetiştirmemiz, hayata hazırlmamız da gerekiyor. Üstelik bunu okula başlamadan çok önce yapmamız gerekiyor. Kısacası ilk öğretmenleri biz anne babalar oluyoruz ve çocuklarımıza iyiliği de kötülüğü de sevgiyi de şiddeti de biz öğretiyoruz.
Ben kendimi eğlenceli ve mutlu bir anne olarak görsem de ayarımı bilemediğim anlarım oluyor sık sık. Sonra bir bakıyorum Koray da aynı şekilde davranıyor. Bağırmayı benden öğrendi, eminim. Artık istemediği bir durum karşısında son derece sinir bozucu bir ses tonuyla çığlık atıyor. Bir, iki, üç derken ben de sakin kalamıyorum ve karşımdakinin 3 yaşında olduğunu unutup ¨bağırma artık¨ diye bağırıyorum. Belki dönüp gitsem sabredip vazgeçecek bu huyundan. Hemen değil belki ama bir gün vazgeçecek. Yapamıyorum. Her seferinde kendi kendime söz veriyorum oysa.
Yine böyle bir bağırma seansında ben, kendimi tutamayıp ¨çarpacağım şimdi¨ dedim. İtiraf ediyorum, dedim. Ağzımdan çıktığı anda pişman oldum üstelik ama geri alma şansım yok. Bizim akıllı da anında kaptı. Gözlerinin büyüdüğünü ve o kelimeyi kayda aldığını yemin ediyorum gördüm. Birkaç saat sonra oyuncaklarıyla oynarken -sevmediği bir oyuncağa muhtemelen, dedi ki:
- Doğru dur, çarpıcam şimdi!
‘Başından aşağı kaynar sular inmek’ sözünün gerçekten ne anlama geldiğini öğrendim sonunda. Ne diyeceğimi de bilemedim. Sonra kızdığı bir anda bana da aynı tehdidi savurdu. Hata bende, nasıl kızabilirim ki? Ama bir şeyler yapmalıydım. Sakince yanına gittim.
- Koray’cığım, o kelimeyi kullanmasak hiç. Benim bir kere ağzımdan kaçtı. Benim hatam, hiç güzel bir şey söylemedim ben.
- Kızmadın mı, anne?
- O kelimeyi söylediğin için kızmadım ama çok üzüldüm.
- Bir daha yapmicam anne, aşkııım.
Umarım, umarım ikna olmuştur. Nasıl düzeltirim, nasıl unuttururum diye düşünüyorum o günden beri.
Konunun uzmanları 3-5 yaş arasında çocuklarda bu tip kötü söz kullanma durumunun sıkça yaşandığını, en büyük sebebinin ise dil becerilerinin hızlı gelişimi ve taklit yetenekleriymiş. Ev içinde anne, baba, abla, ağabey gibi kişilerden duyduklarını anında kaparlarmış ki biz bunu her an yaşıyoruz artık. Yapılacak şey çocuğa aşırı tepki vermeden kullandığı sözün yanlış olduğunu anlatmaya çalışmak olmalıymış.
Sorunun kaynağı bizde, cevabı da bizde. Çocuklarımızı kendine, çevresine, ülkesine yararlı, saygılı bireyler olarak yetiştirmek istiyoruz. Yapacağımız hatalar onları geleceğini etkileyecek cinsten olabilir. İşimiz zor. Anne baba olmak başlı başına meslek olmalı bence.