Nesir, bir diğer adıyla düz yazı, hiçbir ölçüye bağlı kalmaksızın duygu ve düşüncelerin, dil bilgisi kuralları çerçevesinde oluşturulan cümleler ile yazıya aktarılmasıdır.
Nesir, nazım ile beraber edebiyatta yer alan iki temel anlatım biçiminden biridir. Nazımda nesirden farklı olarak duygu ve düşünceler belirli bir ölçüye ve kafiyeye uyularak yazılır ve cümle yerine dize kullanılır.
Türk edebiyatının en eski nesir örneği Göktürk Kitabeleri olarak kabul edilir. Oğuzname ve Dede Korkut Hikayeleri de Türk edebiyatının ilk nesir örnekleri arasındadır.
Nesir, Türk edebiyatında eski ve yeni olmak üzere iki gruba ayrılabilir. Eski nesir daha çok Divan edebiyatı eserlerinde görülür. Eski nesir, kendi arasında iki gruba ayrılır:

• Sade Nesir
• Sanatlı (süslü) Nesir

Sade nesir, konuşma dilinde yazılan ve adından da anlaşılacağı gibi sade bir anlatıma sahip olan bir eski nesir türüdür. Sade nesir ile dini kitaplar, halk hikayeleri kaleme alınmıştır.
Sanatlı (süslü) nesir ise başta Arapça ve Farsça olmak üzere yabancı kelimelerle süslenmiş, söz sanatlarının bolca kullandıldığı bir eski nesir türüdür. Aydın kişilere hitap eden eserler bu eski nesir türü ile yazılmıştır.
Yeni nesir ise konuşma ve yazı dilini bir araya getirmeyi amaçlayarak yola çıkmıştır. Günümüzdeki yazı dilinin temellerinin atıldığı bu hareket "Genç Kalemler" dergisi aracılığıyla ortaya atılmıştır. Bu dergide ise dikkat çeken isimler Ömer Seyfettin ve Ziya Gökalp olmuştur.
Günümüz edebiyatında nesir, kendi içinde pek çok türe ayrılmıştır. Masal, hikaye, roman, deneme, fıkra, makale, eleştiri, günlük, biyografi, otobiyografi, mektup, anı, röportaj ve gezi yazısı başlıkları altında sınıflandırılan düz yazı yani nesir, kişinin duygu ve düşüncelerini rahatlıkla anlatabildiği bir yazı türü olarak birçok alanda kullanılmaktadır.