“— A bak palyaço!
+++ Ayy çok korkarım palyaçolardan.
— Neden?
+++ O maskenin altından ne olduğunu bilemiyorsun..”
Oysaki maskelerin en dürüstünü barındırır üzerinde palyaço. Yaptığı iş budur. Tüm elemini, kederini, üzüntüsünü, sevincini makyajının altına gizleyip, ücreti karşılığında belirlenen kitleyi eğlendirmek.”Belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları” der Turgut Uyar.
Ya kendimizin de dahil olduğu, hayatımızda bulunan maskeli ve makyajlı gülen yüzler… Asıl korkulması gereken bu değil mi?
Nefret ettiğimiz halde yüzüne gülmek zorunda olduğumuz patronumuza, işini geç ama hatalı yapsa da işimize yarayan çalışanımıza, yan masada oturan ve davranışlarını hiç beğenmediğimiz mesai arkadaşımıza, sürekli gürültü yapan arkasından konuştuğumuz komşumuza, gereksiz eleştiren ama üstümüz olan müdürümüze/şefimize, siyasi görüşüne karşı olduğumuz müşterimize, sıkıntılarımızı saklamak için sevdiklerimize karşı taktığımız maskeler. Ya da bize karşı takılan maskeler. Üstelik bir çoğunu fark ettiğimiz ama umursamadığımız ve yine bu tip durumlara karşı yine taktığımız maskeler.
Maskelerle yaşamayı ne zaman ve nasıl öğreniriz, ne zaman alışırız ya da alışır mıyız bilemesek de, karşılıklı veya şahsi çıkarlar için, sevdiklerimizi üzmemek için, kendimizi daha iyi hissetmemizi sağlaması için, gizlenmek için sık sık kullanır, hatta hayatımızın bir parçası yaparız. Para kazanmak için, ihtiyaçlarımızı karşılayabilmek için, güçlü görünmek için, kendimizi anlatamayacağımız veya anlatsak da, bizi anlamayacaklarına inandığımız kişiler için takarız. Belki de mutluluğun bu yoldan geçtiğine inanmışızdır.
Yorar insanı maskeler. Gün boyu birini çıkar diğerini tak, kolay değildir. Bazen hepsinden ya da en azından bir kısmından kurtulmak isteriz. Ama nasıl takılacağını öğrenmediğimiz gibi, nasıl kurtulacağımızı da bilemeyiz.
Kendimizle baş başa kaldığımızda tüm maskeleri çıkarır, şöyle bir bakar, gerekli maskemizi tekrar takar, gerekecekleri de valizimize ekler, yolumuza devam ederiz.