Bağlama ailesinin en küçük üyesi olan cura, Akdeniz ozanları tarafından sıklıkla kullanılan bir çalgıdır. Yörük çalgısı olarak da bilinen curanın ve diğer bağlama çeşitlerinin atası, yaklaşık olarak iki bin yıllık geçmişe sahip olan Orta Asya kökenli kopuz çalgısı olarak kabul edilir.
Cura çalgısının tel sayısı değişkenlik göstermekle birlikte bu sayı 3 ile 5 arasındadır. Cura, ortalama olarak 60 cm boyundadır. Sap, gövde ve tekne olmak üzere 3 bölümden oluşur. Curanın sapı 40 cm, tekne genişliği de 15 cm kadardır. Ancak bu değerler ortalama değerler olup, bu değerlerin altında ve üstünde curalar da bulunur.
Curanın tellerinin bir ucu teknenin en alt kısmındaki takoza bağlı iken, diğer ucu ise sapın en uç kısmında yer alan burgulara bağlıdır. Cura tellerin bir ucunun bağlı olduğu bu burguların sıkılması ya da gevşetilmesi ile akort edilir.
Cura çalınırken tellere mızrap (tezene) ya da parmaklar ile vurulur. Curanın parmak vuruşu ile çalınmasına şelpe tekniği denir ve bu teknik ayrı bir ustalık gerektirir. Curanın sap kısmında perdeler bulunur. Bu özellikleri ile curanın telli ve perdeli bir çalgı olduğu söylenebilir.
Cura yapımında en çok dut, söğüt ve ardıç ağaçları kullanılır. Ancak dut ağacı hem sağlamlık, hem görünüş, hem de iyi ses vermesi açısından diğer ağaç türlerine üstünlük sağladığı için en iyi curalar dut ağacından olanlardır.
Cura, bağlamaya göre bir oktav daha tiz sese göre akort edilir. Bu özelliği ile cura diğer çalgıların içinde belirginleşen bir ses verir. Cura genellikle tek başına değil de diğer çalgılara eşlik edecek şekilde çalınır. Ezgilere renk katan bu çalgı genellikle hareketli türkülerin ve oyun havalarının coşkulu bölümlerine eşlik edebilir.
Curanın akordu cura çeşidine ve yöreye göre değişir. Farklı düzenlerde de akort edilebilen bağlama curası akordu için alt telin La (A), orta telin Re (D) ve üst telin de Sol (G) notasına akort edilmesi gerekir. Tambura curasında ise alt teller Re (D), Orta teller Sol (G), Üst tel ve üst bam teli de Do (C) notasına akort edilmelidir.