“En iyi çocuk, okula giden çocuktur” diye buyurmuştum geçenlerde… Hala da öyle düşünüyorum. Gel gör ki, bu sömestir tatilinde hazırlıksız yakalandım bazı duygulara.

Deniz oğlum iki yaşını biraz geçmişti haftada üç yarım gün yuvaya başladığında. Evde yardımcım olmadığından, eh, hareketli de sayılan bir çocuk olduğundan mutluluğun anahtarını yuvada bulmuştuk. O kendi yaşıtlarıyla sosyalleşmişti, ben de kendi kendime kalacak, rahat bir nefes alacak, evi toparlayacak, yemek yapacak vakit bulmuştum.

Üç senedir okul var hayatımızda. Üç senedir güle oynaya gidiyoruz, ama en çok bu sene koşa koşa gidiyor okuluna. Bunda, Kasım sonu doğumlu olduğu için ona yuvayı tekrarlatıyor olmamızın ve dolayısıyla her zamankinin aksine bu sene sınıfın en büyüğü oluşunun da etkisi var sanırım. Ama o başka bir yazının konusu…

Öyle çabuk geçiyor ki zaman… Öyle hızlı büyüyor ki oğlum. Bir bakıyorum, “Okula gitse de rahat bir nefes alsam” derken içimden “Okul tatil olsa da birlikte vakit geçirsek” diye geçirir. Yaşı büyüdükçe daha bir arkadaşım oluyor sanki Deniz. Onu sinemaya götürmektense ONUNLA sinemaya gitmeye başlamışım. Birlikte güler, birlikte korkar, birlikte kahkaha atar olmuşuz filmlerde.

Geçtiğimiz senelerde “Ben bu çocuğu evde nasıl eğleyeceğim?” diye düşünürken bu sene bir de baktım ki onun gibi ben de tatili gözler olmuşum. “Anneeee, biliyo musuuun, 9 gün tatiiiil!” dediği zaman “Vah, tüh!” diyeceğim yerde, “Yaşasın!” diye sevinirken buldum kendimi.

Bu tatilden beklentilerimiz yüksek: Çizmeli Kedi’ye gideceğiz, bir de Neşeli Ayaklar’ın ikincisine… Hamburger yiyeceğiz evde, ama kendimiz yapacağız. Lego oynayacağız. Mozaik pasta yapacağız. Arkadaşlarımızla yemeğe çıkacağız… gibi planlarımız var. Ne kadarı gerçekleşir, göreceğiz. Ama önemli olan birlikte vakit geçireceğiz.

Kısacası, “En iyi çocuk okula giden çocuktur” belki ama bir yandan da “Karne bahane, tatil şahane.” Her geçen seneyle oğlumun biraz daha büyüdüğünü, her tatilde benden biraz daha kopacağını, gün gelecek arkadaşlarıyla gezip tozmaktan benimle sinemaya gitmenin aklına bile gelmeyeceğini fark ediyorum. İşte o yüzden de bu tatilin “şahane” geçmesini planlıyorum.

Hepi topu bir haftadan bahsediyoruz bu arada… Çoğu anaokulu iki haftalık tatil yerine bir hafta uyguluyorlar.
İyi ki de öyle yapıyorlar. Yoksa nasıl geçerdi çocukla iki hafta?
Annelik biraz “ne seninle, ne sensiz” durumu aslında...
Blogger Elif Doğan