İş, şehir değişikliği vb. gibi çeşitli nedenlerle yeni doğan bebekler, uzun saatler boyunca annesinden ayrı kalabiliyor. Bakıcı ya da aile büyükleri tarafından bakılan bebeklerin, bu duruma maruz kalması bebek ve anne üzerinde ne tip etkiler yaratıyor? Pedagog Elif İpek, konuyla ilgili açıklamalarda bulunuyor.

Biyolojik anne babadan ayrı yaşamak çocuk için bir sıkıntı olabileceği kadar çocuğa daha sağlıklı ve huzurlu bir ortam da sağlayabilir. 3 yaşa kadar çocuk, anneye çok ihtiyaç duyar. Yaşantısında rutinler olması önemlidir. İlk 3 yılda yürümeyi, kendisini sözel olarak ifade etmeyi ve tuvalet alışkanlığını kazanır. 3. yıl civarında ise anne ve babayı taklit etmeye, cinsel kimliğinin farkına varmaya ve sosyalleşmeye başlar.
Eğer çocuk, ileriki yıllarda bir araya gelmek üzere, anne babasından uzun bir süre ayrı kalmak zorunda ise çoğunlukla aile büyükleri tarafından büyütülür. Uzun ayrılıklar sonucunda çocuk, bakımını üstlenen kişilere, çevresinde sıklıkla gördüğü ve yakın hissettiği kişilere anne / baba diyerek hitap etmeye başlar. Eğer çocuğun bakımı büyükanne, büyükbaba tarafından üstlenilmişse, çoğunlukla bu hitap şekli büyüklerin hoşuna gider, onları yaşama bağlar ve buna müsaade edilir.
Anne-baba, abla-ağabey oluyor
Anne babanın fotoğrafları gösterilip telefon konuşmaları yapılsa bile, çocuk nörolojik olarak soyut şeyleri algılayamayacağından, bu çabalar çocuk için bir rüyadan farksızdır. Çocuk anne baba ile tekrar bir araya geldiğinde ise bocalar. Anne babaya, ağabey, abla veya teyze, amca olarak hitap eder. Uzun ayrılık sonrasında anne baba da çocuğuna, çocuğunun alışkanlıklarına, davranışlarına yabancılaşacağı için iletişim kurmak güç olur.