Taşıyıcı annelik, şuan için Türkiye’de kanunen yasak olan bir yöntemdir. Bu yöntem, yurt dışında yaygın bir şekilde kullanılmaktadır.

Taşıyıcı annelik ile yumurta bağışı birbiri ile karıştırmaması gereken bir durumdur. Taşıyıcı annelikte, bebek sahibi olmayı isteyen eşlerde, kendi yumurta ve sperm hücrelerini kullanırlar. Ancak bu sperm ve yumurtalar başka bir kadının rahmine transfer edilir. Anne adayının hamilelik için uygun bir rahminin olmaması durumunda, eşlerin yumurta ve sperm hücreleri laboratuvar koşulları içerisinde döllenerek elde edilen hamilelik, başka bir kadının rahmine nakledilir. Bu hamileliği taşıyıp, bebeği dünyaya getiren kadına ise, taşıyı anne ismi verilir.

Burada bebek, genetik olarak kendi anne ve babasının genetiğini taşıdığından dolayı, taşıyıcı annenin herhangi bir özelliğini almaz.

Taşıyıcı annelik, bazı ülkelerde serbest bir şekilde yapılmaktadır. Bazı ülkelerde taşıyıcı annelik yaparak, bu durumdan para kazanmaya çalışan kadınlar da vardır. Türkiye gibi bazı ülkeler de ise, bu olayın parasal boyuta gelmesini önlemek amacı ile sadece akrabalardan birisinin taşıyıcı anne olmasına izin verilmektedir.

Türkiye’de ki kanunlar çerçevesine göre, çocuğun annesi çocuğu “doğuran” kişi olarak kabul edilmektedir. Kanunlar, yumurta veya sperm kimden olursa olsun, bebeği doğuran kişi kim ise, onu annesi olarak kabul etmektedir. Bu konuda bazı hukukçuların görüşleri ise;

Taşıyıcı annelik durumunda çocuğu başkası dünyaya getirdiği halde çocuğa bakacak olan anne ve baba kendi üzerlerine nüfuslarına almaları gerekmektedir. Bu da çocuğun soy bağında herhangi bir değişiklik yapılmamasına yardımcı olur. Çünkü çocuğun biyolojik (genetik) annesi, onu dünyaya getiren kişiden farklı birisidir. Çocuğun var olan soy bağını değiştirmek ise, Türk Ceza Kanunlarına göre büyük bir suçtur.