Çocuğuma nasıl davranmam gerektiğini zamanında anlayamadığım için çok üzgünüm.
Bilemezdim kalıcı hasarlar bırakacağımı çocuğumun üzerinde.
Onu öyle görünce içimde açılan yaraların bu denli acıyacağını bilemezdim.
Emanete böyle mi sahip çıktım ben! İnanamıyorum Allah'ım.

Ceza vermek istemiştim, öğrensin yanlış yaptığını ve bir daha yapmasın diye.
Banyoya kilitlerdim bir hatası olduğunda küçükken. Karanlıkta, tek başına küçücük çocuk banyoda ne yapar?

Ah akılsız kafam, düşünemedim.

Ona doğruyu hem hâlimle hem dilimle anlatmalıydım. Çocuk bu ne bilsin!
Şimdi ne mi oldu?

Oğlum 22 yaşında ama banyo kapısı kapalıyken ve ışık açık olmadan banyoya giremiyor. Sadece bu değil, o banyo yaparken muhakkak evde aileden biri olmalı.

Ah benim güzel oğlum.
Kim bilir ne tür bir korkuyla banyoya giremiyorsun...
Küçükken sen, sana nasıl bir psikolojik sıkıntı yaşattım, ah ben...

Dikkatli olmalıydım.

Çocuklarımıza nasıl davranalım? denildiğinde şöyle cevap veriyorum:
Dengeli.
Emanet olduklarını unutmadan.
Sabırla.
Şefkatle.
Nazik ruhlarına nazikçe davranarak.