Kızım Irmak’la en sevdiğim aktivitelerden biri de beraber parka gitmek. Hem onunla salıncak ve kaydırak aralarında yakalamaca oynamaya bayılıyorum, hem de o sallanırken çevreyi izlemeyi. Ne de olsa anne ve çocuk bağlanmaları ile çalışan bir terapistim; ve parklar da benim için en önemli öğrenme alanlarından biri.
İstanbul’un orta halli bir parkı ile en zengin parkı arasında gördüğünüz ortak nokta ne diye sorsanız bana şöyle bir cevap veririm: “Çocuğuna zorla yemek yedirmeye çalışan ebeveynler”. Özellikle salıncak üstü en popüler olanı, her sallanışta bir lokma. Tabii bu arada enteresan konuşmalara da şahit oluyor insan: “Bunu bitir, sana şeker alacağım”; “Yemezsen bir daha parka gelmeyiz”; “Hadi oğlum üzme beni”. Yani çocuğa şöyle bir mesaj veriyoruz: “Aç olduğun için değil, şeker ödülünü almak için, ya da beni üzmemek ya da bir daha parka gelme şansını kaybetmemek için ye. Neden böyle yaptığımızı, neden tek çocuk yemek yesin de nasıl yerse yesin diye televizyon önü, salıncak üstü gibi mekânlarda günümüzün büyük bölümünü yemek işine ayırdığımızı düşünürken Doğan kitap İspanyol yazar Doktor Carlos Gonzales’in “Çocuğum Yemek Yemiyor” adlı kitabını Türkçe ye çevirdi. Ben de önsözünü yazdım.
Bu kitap benim hayatımı değiştiren kitaplardan biri. Çocuk ne kadar yemek yemeye ihtiyaç duyardan, anne sütünün düzenli bir emme saatine ihtiyaç duymadığına, ısrar ve rüşvetin çocukta ne tür sorunlara yol açtığına, neden sebze sevmezlerden kilo grafiğinin aslında pekte bir anlamı olmadığına dek bir sürü şey öğrendim çocuk doktoru Gonzales’den. Tabii uygulamak kolay olmadı. Benim de birçok anne gibi içimde, kendini ancak çocuğu yediğinde iyi bir anne olarak hisseden bir taraf var elbet. Doyma sinyalini verdiğinde “bir kaşık daha ye hadi” demek isteyen bu tarafımla baş etmek hiç de kolay değil çoğu zaman.
Esprili bir dille yazılan bu kitabı okurken kimi zaman girdiğimiz komik hallere güldüğüm, kimi zaman da çocuklarımıza ne işkenceler yaşattığımızı fark ettiğim anlar oldu. Yazarın dilini biraz deney imlemeniz adına 13 aylık kızının yemek yemediğini ve onu kesinlikle yemeye zorlamadığını ancak ona uyku arasında tahıllı süt verdiğini söyleyen bir anneye Dr. Gonzales’in verdiği cevabı aynen iletiyorum: “Hiçbir zaman yemeye zorlanmayan mı? Peki, o zaman uyurken midesine yarım litreden fazla tahıllı sütü tıkmaya ne deniyor? …Bu arada uyurken yarım litreden fazla süt içen bir çocuğun gün boyunca aç olması nasıl beklenebilir ki?”
Hamileyseniz, çocuğunuz varsa, anneanneyseniz, anaokulu öğretmeni iseniz, psikolog ya da pedagog ya da doktorsanız bu kitabı mutlaka okuyun. Ben zaten çocuğumu yemek yemeye zorlamayan bir anneyim ama anneanne ya da babaanneye engel olamıyorum diyorsanız o zaman kitabı alıp onlara hediye edin. Ben de bazen parklarda çocuğunu yemek yemeye zorlayan annelere bu kitabı hediye etsem nasıl olur gibi hayaller kurmuyor değilim!