Geldik son dönemece. Her şey bitti ve biz arkamızda bıraktık ya bezleri... Oysa birkaç hafta önce hala marketten bez alıyorduk. En son alışverişimizi hatırlıyorum. Evde 7-8 adet bez kalmıştı sanırım. Sarp ile markette dolanırken demiştim ki ”bir iki güne tuvalet eğitimine başlayacağız, acaba almasak mı?” O da ”olsun olsun al sen. Bakarsın hemen bitmez veya ishal falan olur. Gece yarısı bez aramakla uğraşmayalım.” Ne oldu biliyor musunuz? Ben, o kırksekizlik hazır bez ambalajını açmadım.

5 gün gibi kısa bir sürede gündüz çişini ve hatta kakasını halletmiştik. Geriye gece bezi kalmıştı. Bir yandan her türlü kaynağı okuyordum, diğer yandan da tuvalet eğitimini tamamlamış olan tecrübeli annelere soruyordum. Bir kısmı ”gece devam ettirme, onu da çıkart aklı karışmasın” diyorlardı. Bir kısmı da, özellikle annem ve kuzenler ”aman zorlama, daha yeni başladınız. Gündüzü iyice öğrensin geceyi bir iki hafta sonra atarsın” diyorlardı. Ben emin olamıyordum açıkçası. Sonuç olarak tek bir doğru yol yok bu işte. Kimi çocuk aylarca bezinden ayrılmıyormuş, kimi de daha ilk günden bezi atıyormuş. Doğrudan çocuğun yapısıyla ilgili bir durum.
Bu arada gündüz uykularından kuru kalkan ve gün içind bez görmeyen Koray rahatlığa alışmış olacak ki bir gece banyodan sonra ”bez takma anne” dedi. ”Emin misin?” gibi salak bir soru sordum. O da annesine lafı yapıştırırcasına ”bez takma istemiyorum, don giycem” dedi. ‘Don’ kelimesini nereden duydu bilmiyorum bu arada? Müthiş bir sevinç ve azıcık da endişeyle mavi donunu(!) giydirdim. Yatacağı yere sızdırmaz bir örtü koymaya kalktım ki kıyamet koptu. Vay efendim çarşafın üstüne konmazmış!(Babası kılıklı, bunu sonra anlatacağım) Neyse… bu sefer gerçek bir endişe ile yatırdım. O hemen uyudu ama ben ne zaman çişe kaldırsam derdine düştüm bu sefer. Bir saat, iki saat… üç saate yaklaşırken kendisi uyandı. Hemen kaldırıp çişe götürdüm. Biraz söylendi ama yaptı. Sonra sabaha kadar mışıl mışıl uyudu. Kupkuru kalktık.
Bundan sonraki geceler, Koray’ı kendi kalktığı zamanlarda çişe götürmeye karar verdim. Uyanmadığında da ben yatarken kaldırdım. Bir akşam onu uyuturken nasıl olduysa uyuya kaldım ve sabahın dördünde ”anne çiş var” diye uyandı. Anladım ki bu iş bitmiş.
İki haftadan daha kısa bir sürede bezden tamamen kurtulduk biz. Hala gözümde nasıl o kadar büyüttüğüme inanamıyorum. Artık tavsiyede bulunabilirim demek oluyor bu. Baştan sona kısa kısa notlarla tavsiyelerimi toparlayıp yakında yazacağım. Ancak diyebilirim ki doğru zamanı çocuğunuza bırakın.