Tek veya birden fazla çalgı için orkestranın eşlik etmesiyle bestelenmiş çok bölümlü müzik eserine " konçerto" adı verilir.
İtalyanca'da "konçerto" sözcüğü, beraber çalan bir grup müzisyen anlamına gelirken, 17. yüzyılda bu sözcük, daha farklı bir anlamda, bir müzik parçasını tanımlamakta kullanılmaya başlandı.
Çalgı eşliğindeki sesli müziğe 18. yüzyıla kadar çok kez konçerto adı verildi.
17. yüzyılın sonlarına doğru A. Corelli, çalgı konçertosunun ilk belirli biçimini oluşturan " concerto grosso " yu oluşturdu. Cocerto Grosso’da, genel olarak üç çalgıdan oluşan solocular grubu, orkestranın geriye kalan eşlikçi çalgılarıyla karşıt durumdadır.
Corelli’den sonra G. F. Handel ve J. S. Bach, bu tür eser veren en büyük ustalar oldular. Bir başka konçerto tarzı olan solo konçerto A. Vivaldi tarafından geliştirildi.
Vivaldi solo çalgı amacıyla aldığı keman için bestelediği eserler sayesinde keman konçertosunun ilk büyük ustası sayıldı. Solo konçerto keman dışında ise org, viyolonsel, piyano ve flüt için de yazıldı.
Önceleri üç bölümlü yani hızlı, ağır, hızlı olan solo konçertolar, romantizmden başlayarak zaman zaman dört veya sadece tek bölümlü olarak bestelendi.
İki solo çalgı için bestelenen konçertolara 18. yüzyılda " sinfonia concertante ", daha sonraları " ikili konçerto " adı verildi. Az sayıda da olsa üçlü konçerto da bestelendi (Beethoven: Triplekonzer ap. 56). Ünlü piyano konçertolarının yaratıcıları deyince akla ilk olarak Mozart, Beethoven, F. Chopin, F. Liszt, Brahms, Çaykovski ve Bartok’tur.
Solo konçerto, biçimsel değişikliklere uğrayarak bile olsa günümüze kadar bestelenmeyi sürdürdü. Örneğin A. Berg’e ait, A. Webern’in oda konçertoları (Kammerkonzert).
Yakın zamana kadar daha birçok önemli besteci bu türden konçertolar bestelemeyi sürdürdü. Paul Hindemith, Bela Bartök ve Michael Tippett gibi bazı modern bestecilerse, konçertoda farklı kompozisyonlar denedi.