http://saglikveyasamdergisi.com.tr/w...-inde-de-0.jpg


Bundan 30-35 yıl sonrasını hayal etmeye çalışıyorum bazen. Ben nasıl bir ihtiyar olacağım, eşim nasıl olacak? Birbirimizle nasıl geçineceğiz? Günlerimiz nasıl geçecek?
Bunu düşündüğüm zamanlarda, aklıma hep o çok sevdiğim hikaye geliyor. Nerede okuduğumu hatırlamıyorum şu anda, ama önemi yok, anlatayım. Eminim siz de seveceksiniz…
İhtiyar bir çift hamburger yemeye gidiyorlar. Kasada bir hamburger ve bir içecek sipariş ediyorlar. Sonra bunları alıp karşılıklı oturuyorlar ve yaşlı hanımefendi hamburgeri ikiye bölüp bir parçasını yemeye başlıyor. Bu sırada eşi onu izliyor. Bunu gören bir genç yanlarına yaklaşıp izin verirlerse onlara bir hamburger de kendisi almak istediğini söylüyor. Ancak yaşlı çift gülümseyerek teşekkür ediyor ve bu sefer yaşlı beyefendi söze atılıyor: “Biz hayatımız boyunca herşeyimizi paylaşmaya alıştık. Bu bizim için büyük bir mutluluk. Şimdi eşimin yemesini bekliyorum çünkü o kendi parçasını bitirdiğinde takma dişleri bana verecek ve böylece ben de kendi payıma düşeni yiyebileceğim…”
Bu hikaye aklıma geldikçe kendimi gülümsemekten alamıyorum, içim sımsıcak oluveriyor. Eğer bu halimi bir renkle ifade edecek olsam, şeker pembesi diyeceğim, çocukça, masum ve samimi…Paylaşmak ne kadar güzel. Belki de, uzun süreli mutlu beraberliklerde yıllar geçtikçe insan takma dişlerini bile paylaşabilecek konuma geliyor. Bu sanki tek bir ruh, tek bir beden olmak gibi geliyor bana.
Bugünün ilişkilerinde bu derinliği yakalayabilecek ruh var mı diye merak etmekten alamıyorum kendimi. Ve her zamanki pozitif yanım, bana var olduğunu fısıldıyor. Kesinlikle var, ama oldukça az bence.
Oysa sevmek ve sevilmek dünyadaki en güzel duygular arasında değil mi? Enerjilerimizin tepe noktalarda olduğu hallerimiz yanımızdaki insana karşı olan bu yüklü hislerin başımızı döndürdüğü zamanlar değil mi? O zaman neden bunun peşinden koşmuyoruz? Neden buna yeterince kafa yormuyoruz? Ya da bu mutlulukları erteliyoruz?
Hazır Şubat gelmiş, aşkın kutlanmasına adanmış ve sevgilinin sıcaklığına ihtiyaç duyulan kış mevsiminin romantik meşalesi yollara düşmüş, eros oklarını bir o tarafa bir bu tarafa fırlatıyor, çıkın sokaklara, bakmayın yağmura, kara, soğuğa, sökün kalplerinizin kilitlerini, süpürün dört yana kırıklarını ve bırakın bulsun ruhlarınız eşlerini…
Yeni yılın bu çiçeği burnunda ayı herkese uğur getirsin. Aşıklar, mutluluğun zirvelerine tırmanırken, aşkı arayanlar da bir sonraki yıla hazırlık maksadıyla ilk tohumları atabilirler toprağa. Aşkı aramadığını söyleyenlere de bir çift sözüm var; “Olmaz öyle şey, bakın o kadar yazıp çiziyoruz, bu hadisenin ciddi bir tarihi var, sınır tanımıyor, her devirde en kıdemlisinden en sıradan vatandaşına kimse karşı duramamış işte. Unutmayın ki herşey paylaştıkça güzel. 2010 Şubat’ı büyük aşklara vesile olsun!