Yunanca harmonia kelimesinden türeyen armoni, uyum anlamına gelmektedir. Müzikteki temel öğelerden olan armoni, aynı anda duyulan farklı seslerin birleşmesidir. Bir titreşimin oluşturduğu ses ile birlikte o sesten daha zayıf olan armonikleri de aslında duyulmaktadır.
Armonik yapıyı, üç veya daha fazla sesin aynı anda tınlamasıyla ortaya çıkan akorlar oluşturmaktadır. Bu nedenle melodik yapı dahilindeki notasyon yatay kabul edilirken, armoni dikey müzik yazısı olarak tanımlanmaktadır. Akor yapısı içinde hissedilen bir melodi olduğu gibi, melodi içinde de akorlar fark edilir. Melodiye eşlik eden birbirini izleyen akorlar dizisi, ezgiye nihai anlamını kazandırır. Melodi ve armoni ayrı düşünülemeyen iki unsurdur. Birden fazla tamamlayıcı melodinin ortaya çıkardığı çokseslilik de akor oluşturduğu için bir armoniye sahiptir. Çoksesli müziğin gelişimindeki temel taşı armonidir.
Armoninin öne çıkıp önem kazandığı dönem 1600'lü yılların başlangıcı olan barok dönemdir. Klasik ve romantik dönemlerde kullanılan geleneksel armoni, sonralarda besteciler tarafından geliştirilerek değiştirilmiştir. 15. yüzyılda gelişmeye başlayan tonal armoni kapsamında yazılan eserlerden, 19. yüzyılın sonlarına kadar değişim ve yenilik arayışları ile birlikte bitonal, politonal, atonal gibi çeşitli sistemlere uzanan geniş bir yelpazede eserler üretilmiştir.
Armoninin temel öğesi üç sesten oluşan beşli akordur. Beşli akorlar dışında majör ve minör akorlar, eksilmiş ve artılmış beşli akor, beşli akorlara üçlü eklenmesiyle oluşan dört sesli yani yedili akorlar, dominant yedili, dokuzlu, onbirli, onüçlü gibi akorlar mevcuttur.
Marş armoni ya da armonik yürüyüş; tekrar esasına dayanan, birden çok akor kümesinin yürüyüşe benzer bir hareketle tekrar edilerek sürdürülmesidir. Yürüyüşün ilk örneğine model, aynı şekilde devam eden bölümüne benzeri denir. İnen ve çıkan şeklinde iki kısıma ayrılan yürüyüşlerde benzerlik, bas bölümünün izlediği yoldadır.