http://img.hurriyetaile.com/c/1/70/4...haber/2854.jpg

Psikolog Özgül Kılıç, anne ve babaların genellikle çocuklarını dinlediklerini düşünmelerine karşın, farkında olmadan aşırı müdahaleci davranıp dinler gibi gözüktüklerinin ortaya çıktığını söyledi.

Aşırı müdahaleci ailelerin çocukları ile arasında iletişim sorununun ortaya çıktığını ifade eden Kılıç, bu sorunları bazı başlıklar altında topladı. Yalnız unutulmaması gereken, tüm bu sayılanların aşırıya kaçıldığında zararlı olacağıdır. Önemli olan ortaya yolu bulabilmektir.
Emretmek, yönetmek: Korku ya da aktif direnç yaratabilir, söylenenlerin tersini denemeye davet edebilir, isyankar davranışa ya da misillemeye yol açabilir.
Uyarmak, tehdit etmek: Korku, boyun eğme yaratabilir. Söz konusu sonuçların gerçekten meydana gelip gelmeyeceğini denemeye yol açabilir, kırgınlık, kızgınlık ve isyankarlığa neden olabilir.
Ahlak dersi vermek: Zorunluluk ya da suçluluk duygusu yaratır, çocuğun durumunu daha şiddetle savunmasına yol açabilir.
Yargılamak, eleştirmek, suçlamak: Yetersizlik, aptallık, yanlış değerlendirme anlamı taşır, çocuğun azarlanma korkusu ile iletişimi kesmesine neden olabilir.
Övmek, teşhis koymak: Ailenin beklentilerinin çok yüksek olduğunu ima eder, istenilen davranışı yaptırabilmek için, söylenen içtenlikten yoksun bir manevra gibi algılanabilir, çocukta kaygı yaratabilir.
Ad takmak, gülünç duruma düşürmek: Çocuğun kendisini değersiz hissetmesine, sevilmediği kanısına varmasına yol açabilir, çocuğun algılamasında olumsuz etkiler yaratabilir.
Fazla meraklı olmak: Çocuklar kaçamağa, yalan söylemeye yönelebilirler, çocuk korku ve endişeye kapılabilir.